เปิปข้าว

หากใครที่ทานข้าวไม่หมดลองอ่านบทกวีบทนี้ดูนะค่ะ

........เปิบข้าวทุกคราวคำ
จงสูจำเป็นอาจิณ
เหงื่อกูที่สูกินจึงก่อเกิดมาเป็นคน
ข้าวนี้นะมีรสให้คนชิมทุกชั้นชน
เบื้องหลังสิทุกข์ทนและขมขื่นจนเขียวคาว
จากแรงมาเป็นรวงระยะทางนั้นเหยียดยาว
จากรวงเป็นเม็ดพราวล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ
เหงื่อหยดสักกี่หยาดทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
ปูดโปนกี่เส้นเอ็นจึงแปรรวงมาเป็นกิน
น้ำเหงื่อที่เรื่อแดงและน้ำแรงอันหลั่งริน
สายเลือดกูทั้งสิ้น
ที่สูซดกำซาบฟัน

ผ้แต่ง จิตร ภูมิศักดิ์